Sania woont in Leeuwarden en werkt als consulent bij die gemeente.
Waarom heb je een graf geadopteerd?
,,Ik ken de stichting nu ruim een jaar. Het begon met een rondleiding op het Sovjet Ereveld. Daarvan was ik zo onder de indruk dat ik heb besloten een graf te adopteren. Sindsdien volg ik de online bijeenkomsten wanneer het kan.”
Welk graf heb je geadopteerd?
,,Ik wilde zelf geen voorkeur uitspreken. Mij is toen het graf toegewezen van Arako Tatar. Hoewel er verder niet veel over hem bekend is, vermoed ik zelf dat dit zijn bijnaam was en hij van afkomst Tartaar was, net als ikzelf. Hij heeft zijn laatste rustplaats gevonden op het Sovjet Ereveld, gestorven in vreselijke omstandigheden, ver weg van zijn familie en zijn thuisland vandaan. Zijn familie heeft dus waarschijnlijk ook nooit een bericht ontvangen over zijn overlijden en heeft dit hierdoor al die jaren ook niet goed kunnen afsluiten.”
Wat doet zijn verhaal met je?
,,Ik herken mij in dit gevoel. Zo is mijn oudoom (de oudste broer van mijn opa) voor de ogen van mijn opa omgekomen op een mijnenveld tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij heeft zichzelf opgeofferd voor zijn jongste broer (toen 16) en de andere soldaten. Zij hebben hem geen graf kunnen geven, omdat het onmogelijk was in die omstandigheden. Niemand meer kan navertellen, waar en wanneer hij precies gestorven is. Is er daarna nog iets gedaan om het te gedenken?”
En het gaat nog verder terug in de tijd?
,,Ook in de Eerste Wereldoorlog is een broer van mijn overgrootvader verdwenen. Er is van hem geen graf, geen datum of plaats van overlijden. Alleen maar een wereld aan vragen waarbij een hoofdstuk niet afgesloten kan worden voor de nabestaanden en waarbij de persoon zelf niet herdacht kan worden.”
Een heel persoonlijk gevoel dus.
,,Met deze soldaat voel ik dat net zo, maar het geeft mij voldoening om te weten dat zijn graf en hijzelf niet vergeten zullen worden. Hij heeft een eigen plekje gekregen waar hij toch herdacht zal worden, ook al ligt hij ver van zijn familie en zijn thuisland begraven.”
Je wil graag samen met je zoon Rohan op de foto. Wil je vertellen waarom?
,,Ik vind het belangrijk dat hij erbij staat, omdat deze verhalen niet vergeten mogen worden. Op deze manier worden ze doorgegeven van generatie op generatie. Hopelijk herkennen mensen zich in dit gevoel.”
Tekst: Jeroen Hendriks/Stichting Sovjet Ereveld
Fotografie: Jeroen Hendriks/Stichting Sovjet Ereveld
In deze rubriek komen donateurs van Stichting Sovjet Ereveld aan het woord. Zij spreken op persoonlijke titel, niet namens Stichting Sovjet Ereveld. De Stichting is een apolitieke, onafhankelijke organisatie.